#123 Urodziny„, imieniny„, i kolejny rok„, w plecy„,

Gdy­by nie wła­sna świa­do­mość mojej daty uro­dzin, ponie­dzia­łek był zwy­kłym, sza­rym dniem z tygo­dnia„, gdy­by nie tele­fon o 6:10 rano od kole­gi z pra­cy, pią­tek prze­szedł­by mi w nie­wie­dzy, że dziś są moje imie­ni­ny„, pozdra­wiam ser­decz­nie wszyst­kich tych, co pamię­ta­li„,

Wyda­je mi się (ale tyl­ko tak), że jakoś spe­cjal­nie nigdy od niko­go nie ocze­ki­wa­łem ani nie wyma­ga­łem spe­cjal­nej pamię­ci, życzeń czy pre­zen­tów„, żal mi tyl­ko za takie czę­ste podej­ście do spra­wy: “Sor­ry sta­ry! Zapo­mnia­łem! Za rok to na 100%” albo takim: “Serio?! Nie wie­dzia­łam, zapi­szę sobie i w przy­szłym roku to już na pew­no”„, z dru­giej stro­ny ja sam też czę­sto nie pamię­tam lub nie chcę pamię­tać cze­sto z powo­dów jak wyżej, gdyż od daw­na nie lubię rela­cji w jed­ną stro­nę„,

Na koniec gorą­co pozdra­wiam dwa rodzyn­ki, któ­re sobie po X mie­sią­cach uświa­do­mi­ły fakt posia­da­nia tele­fo­nu komór­ko­we­go i posta­no­wi­ły zadzwo­nić lub wysłać esa z życze­nia­mi dla mnie na uro­dzi­ny na numer któ­re­go od Y mie­się­cy nie uży­wam — DZIĘKUJĘ! :*